به گزارش ایسنا، این عکاس درباره انتشار و به اشتراک‌گذاری عکس‌های مستند اجتماعی با موضوع واقعیت‌های تلخ، اظهار کرد: به اعتقاد من عکس‌های آزاردهنده حوزه مستند اجتماعی نیز مانند بقیه عکس‌ها نیاز به دیده شدن و به اشتراک گذاشته شدن دارند.
لازم نیست هر عکسی که منتشر می‌شود، زیبا باشد. عکس‌های ناراحت کننده هم بخشی از واقعیت هستند و باید نشان داده شوند.
او افزود: این عکس‌ها باید نمایش داده شوند به امید اینکه فایده‌ای داشته باشند و بتوانند ذهن‌ها را روشن کنند.
البته منظور من، بعضی عکس‌ها که حالت بیمارگونه دارند و به شدت فجیع هستند، نیست، اما آزار حیوانات، فقر، گرسنگی و فلاکت می‌تواند برای موثر واقع شدن و تلنگر زدن به انسان‌ها منتشر و دیده شوند.
زندی درباره میزان تاثیرگذاری این عکس‌ها گفت: اینکه یک عکس مستند اجتماعی عکس قابل قبول و دارای اصول هنری باشد، به کار خود عکاس بستگی دارد، اما در نهایت ثبت واقعه مهم است.
اگر عکاس بتواند در لحظه وقوع یک اتفاق تلخ و دردناک، خونسردی خود را حفظ کند، می‌تواند بعد هنری را هم در نظر بگیرد، ولی همان‌طور که همه ما می‌دانیم پیام و تأثیرگذاری یک عکس مستند اجتماعی از بعد هنری آن ارزشمندتر و ارجح‌تر است.
او ادامه داد: عکاس هم مانند همه انسان‌ها هنگام وقوع حادثه یا دیدن یک صحنه دردناک آزار می‌بیند و منقلب می‌شود، اما خود من در این مواقع سعی می‌کنم اصلا به احساساتم فکر نکنم.
البته اگر بتوانم تأثیری بر حادثه داشته باشم ترجیح می‌دهم دوربین را کنار بگذارم، اما وقتی کاری از دست من برنمی‌آید می‌توان با ثبت واقعه به ماندگار شدن آن و تأثیرگذاری‌اش کمک کرد.
مواقعی شده که هنگام عکاسی به قدری تحت تأثیر قرار گرفته‌ام که گریه کرده‌ام، اما در عین حال سعی کردم بر احساساتم نیز غلبه کنم.
این عکاس همچنین به اولویت احساس و وضعیت سوژه در عکاسی مستند اجتماعی اشاره و اظهار کرد: به نظر من عکاس حق ندارد باعث اذیت و ناراحتی کسی شود.
در شرایط مختلف نزدیک شدن به سوژه متفاوت است. اگر یک فرد در شرایطی باشد که نخواهد کسی از او عکس بگیرد، عکاس باید به حقوق او احترام بگذارد، چون او در موضع ضعف قرار دارد و آزار می‌بیند.
زندی خاطر نشان کرد: عکاس حق ندارد به رنج کسی اضافه کند. درباره حیوانات هم همین‌طور است، آن‌ها هم وقتی در شرایط بدی قرار می‌گیرند به اندازه انسان‌ها از اینکه کسی دائم از آن‌ها عکس بگیرد، آشفته می‌شوند.
